Integrativna psihoterapija najšire definisano podrazumeva kombinovanje tehnika i/ili teorijskih postulata različitih psihoterapijskih škola i orijentacija. Sam način na koji se sprovodi kombinovanje nije jedinstven niti postoji neko uputstvo kako to treba da se sprovede u praksi. Zato je integrativna psihoterapija izuzetno raznolika.
Prvi trendovi integrativne psihoterapije mogli su se uočiti još početkom 20. veka u radovima Saul Rozencvajg, nešto kasnije Džona Dolarda i Nila Milera. Međutim, jedan duži period ovakvi radovi bili su usamljeni u odnosu na radove ljudi koji su pripadali nekim određenim psihoterapijskim orijentacijama i bili usmereni samo na njih. Kasnije, pojavljuje se još novih imena, jedno od njih (koje je zanimljivo pomenuti) jeste i ime Pola Vohtela koji je pokušao spojiti do tada nespojive škole (psihoanalizu i bihejviorizam). Konačno, integrativna psihoterapija i sama postaje pokret osnovan 1983. godine ozvaničen Društvom za istraživanje integracije u psihoterapiji.
Integrativna psihoterapija smatra da je za promenu klijenta neophodno dejstvo većeg broja mehanizama, od onog koji može da pruži samo jedan psihoterapijski pravac. Jedan od čuvenijih modela jeste transteorijski model Džejmsa Prohaske. On navodi da će uspešnost psihoterapije zavisiti od toga koliko su specifične tehnike uveremenjene, odnosno da li su upotrebljene u odgovarajućoj fazi lečenja. Zato navodi da su psihoanalitičke tehnike i procesi adekvatniji za početak lečenja odnosno fazu kontemplacije, dok su za aktivniji deo lečenja i održavanje tretmana bolje bihejvioralne tehnike.
Ciljevi lečenja integrativnom psihoterapijom određuju se prema potrebama specifičnog klijenta, a ne u odnosu na teorijske pretpostavke i terapijske tehnike koje su bliske psihoterapeutu.